برنامه ها

برنامه هایی که قابلیت اجرا در روستا دارند را در این بخش جمع خواهیم کرد . 

امیدوارم که هر کس از اهالی روستا و یا غیر روستا ، که دلش برای هموطنان و هم کیشانش می تپه ، بتونه ما رو در این کار یاری کنه .

به امید روزی که یقین کنیم خانه ما میتونه مرکز تحولات بزرگ اطرافمون باشه . 

سال «دولت و ملت ، همدلی و هم زبانی»

نقشه مرکز فرهنگی و خانه عالم روستای دره ابراهیم

نقشه مرکز فرهنگی و خانه عالم روستای دره ابراهیم که قرار است با کمک و همت مردم و خیرین روستای دره ابراهیم بنا شود . 

مراحل انتخاب مکان و هماهنگی های لازم  ، نقشه کشی و تامین بخشی از اعتبارات لازم طی شده است . 

شعری تقدیم به امام زاده ابراهیم علیه السلام / رحیم جلالوند

تقدیم به امامزاده ابراهیم علیه السلام

 

ای امام زاده ابراهیم سلام

ای غریب دره ابراهیم سلام

 

ای امید این دل بشکسته ام

ای تسلیّ روان خسته ام

 

ای حکایت ها ز عمرم تا کنون

ای تو هم چون یوسف گم گشته ام

 

مادر و بابم تو را خدمت گزار

روز و شب بودن ز بهرت بی قرار

 

در کنار مرقد تو خفته اند

از کرامت کن تو بر آن ها نثار

 

گرچه من دورم تو در قلب منی

آن چنان نوری به قلبم افکنی

 

من تو را از دور زیارت می کنم

بر تو و جدت عبادت می کنم

 

روز و شب در فکر و در جان منی

گوییا دائم تو در خان منی

 

کی رَوی تو ای امام از یاد من

ای همه جود و هم بنیاد من

 

از تو دارم حرف های گفتنی

از همان آن رازهای خفتنی

 

پور موسی هر چه دارم از شما

از تو و جدت علی و آن هما

 

من ثنا خوان بر در درگاه تو

روز و شب بودم در آن خرگاه تو

 

درسهایی که به من آموختی

نور حق اندر دلم افروختی

 

هر کجا بینم چراغت روشن است

آن زمین از بهر من هم گلشن است

 

می نشینم تا تماشایت کنم

کی روا باشد که حاشایت کنم

 

اشک می ریزم ز داغ دوریت

من فدای غربت و رنجوریت

 

تو مرا از لطف سامانی بُدی

این تن بی روح را جانی بُدی

 

روز و شب لحظه شماری می کنم

از برایت بی قراری می کنم

 

ای دوای درد و درمان رحیم

از تو سالم جسم و هم جان رحیم

 

هر چه دارم از تو دارم ای امام

کار من اکنون بُود نیمه تمام

 

تو مرا از لطف خود یاری بُدی

بر من شوریده سامانی بُدی

 

تا ابد من حلقه در گوش توأم

در عزایت من سیه پوش توأم

 

روز و شب در فکر تو باشد رحیم

دائما بر ذکر تو باشد رحیم

تقدیر نامه

تقدیر نامه ریاست محترم اموزش و پرورش شهرستان نهاوند به اقای محمد مراد حمیدوند بخاطر حمایت مالی از تجهیز مدرسه ابتدایی روستای دره ابراهیم 

شهادت امام حسن عسگری علیه السلام/ آشنایی با زندگی امام عسگری علیه السلام

آشنایی اجمالی با زندگی امام حسن عسکری علیه السلام

 

شناسنامه حضرت

امام عسکرى، یازدهمین پیشواى شیعیان، در سال 232 ه'. ق چشم به جهان گشود

پدرش امام دهم، حضرت هادى علیه السلام

مادرش بانوى پارسا و شایسته، «حُدَیثه»، است که برخى، از او بنام «سوسن» یاد کرده‏اند

این بانوى گرامى، از زنان نیکو کار و داراى بینش اسلامى بود و در فضیلت او همین بس که پس از شهادت امام حسن عسکرى علیه السلام پناهگاه و نقطه اتّکاى شیعیان در آن مقطع زمانى بسیار بحرانى و پر اضطراب بود

از آنجا که پیشواى یازدهم به دستور خلیفه عباسى در «سامّرأ»، در محله «عسکر» سکونت (اجبارى) داشت، به همین جهت «عسکرى» نامیده مى‏شود

از مشهورترین القاب دیگر حضرت، «نقى» و «زکى» وکنیه‏اش «ابو محمد» است.

او 22 ساله بود که پدر ارجمندش به شهادت رسید.

مدّت امامتش 6 سال

عمر شریفش 28 سال بود،

در سال 260 ه' به شهادت رسید و در خانه خود در سامّرأ در کنار مرقد پدرش به خاک سپرده شد

جهت آشنایی با خلفای معاصر امام و شرایط سیاسی آن زمان و واکنشهای حضرت ، به ادامه مطلب مراجعه فرمایید

ولادت امام صادق علیه السلام / گزیده از زندگانی امام صادق علیه السلام

شناسنامه حضرت صادق علیه السلام

اسم : جعفر 
لقبها : صادق- مصدق - محقق - کاشف الحقایق - فاضل - طاهر - قائم - منجی - صابر 
کنیه : ابوعبدالله - ابواسماعیل - ابوموسی 
نام پدر : حضرت امام محمد باقر ( علیه السلام ) 
نام مادر : فاطمه ( ام فروه ) دختر قاسم بن محمد بن ابی بکر 
زمان تولد : هفدهم ربیع الاول سال 83 هجری 
در روز جمعه یا دوشنبه ( بنا بر اختلاف ) در هنگام طلوع فجر مصادف با میلاد حضرت رسول . بعضی ولادت ایشان را روز سه شنبه هفتم رمضان و سال ولادت ایشان را نیز برخی سال 80 هجری ذکر کرده اند . 
محل تولد : مدینه منوره 
عمر شریفش : 65 سال 
مدت امامت : 34 سال 
زمان رحلت ( شهادت ) : 25 شوال سال 148 هجری درباره زمان شهادت نیز گروهی ماه شوال و دسته ای دیگر 25 رجب را بیان کردند . 
قاتل : منصور دوانیقی بوسیله زهر 
محل دفن : قبرستان بقیع 

مختصری از زندگی

پس‌ از درگذشت‌ پدر بزرگوارش‌ 34 سال‌ نیز دوره‌ امامت‌ او بود که‌ در این‌ مدت‌ "مکتب‌ جعفرى‌" را پایه‌ریزى‌ فرمود و موجب‌ بازسازى‌ و زنده‌ نگهداشتن‌ شریعت‌ محمدى‌ ( ص‌ ) گردید . 
مطالب جذاب دیگر از جمله چند داستان کوتاه از زندگی امام صادق علیه السلام را در ادامه مطلب مطالعه نمایید 

احکام ، آداب و مستحبات غسل مس میت

غسل مس میت‌

اگر کسى بدن انسان مرده‌اى را که سرد شده و غسل میت داده نشده است، مس کند (یعنى جایى از بدن خود را به آن برساند) باید غسل مس میت کند، اعمّ از این که در حالت خواب مس کند یا در بیدارى، با اختیار مس کند یا بى‌اختیار.

اگر ناخن و استخوان او به ناخن و استخوان میت برسد، باید غسل کند.

براى مس مرده‌اى که تمام بدن او سرد نشده است (حتى اگر جایى را که سرد شده است، مس کند)، غسل واجب نیست.

اگر موى خود را به بدن میت برساند، یا بدن خود را به موى میت، یا موى خود را به موى میت برساند، غسل واجب نیست.

براى مس بچۀ مرده، حتى بچۀ سقط شده‌اى که چهار ماه آن تمام شده است، غسل مس میت واجب است.

بهتر است براى مس بچۀ سقط شده‌اى که از چهار ماه کمتر دارد، غسل کرد.

اگر بچۀ چهار ماهه مرده به دنیا بیاید، مادر او باید غسل مس میت کند، بلکه اگر از چهار ماه کمتر نیز داشته باشد، بهتر است مادر او غسل نماید.

بچه‌اى که بعد از مردن مادر به دنیا مى‌آید، وقتى بالغ شد، واجب است غسل مس میت کند.

اگر انسان، میتى را که سه غسل او کاملًا تمام شده است مس نماید، غسل بر او واجب نمى‌شود.

اگر انسان، قبل از پایان یافتن غسل سوم، جایى از بدن میت را مس کند، حتى اگر غسل سوم آن جا تمام شده باشد، باید غسل مس میت نماید.

براى مس استخوان، دندان و هر چیزى که از میت جدا شده و آن‌را غسل نداده‌اند، به جز مو باید غسل کرد.

غسل مس میت، مانند غسل جنابت انجام مى‌شود ولى کسى که غسل مس میت کرده، اگر بخواهد نماز بخواند باید وضو هم بگیرد.

اگر چند میت را مس کند، یا یک میت را چند بار مس نماید، یک غسل کافى است.

براى کسى که بعد از مس میت غسل نکرده است، توقف در مسجد، جماع و خواندن سوره‌هایى که سجدۀ واجب دارند، مانعى ندارد.

براى نماز و مانند آن باید غسل کند و وضو بگیرد.

 

نماز وحشت / لیله الدفن

نماز وحشت‌

مستحب است در شب اول قبر، دو رکعت نماز وحشت براى میت خوانده شود.

نحوۀ نماز وحشت: دو رکعت است که در رکعت اول آن پس از سورۀ حمد، یک مرتبه آیة الکرسى و در رکعت دوم پس از سورۀ حمد، ده مرتبه سورۀ انّا انزلناه خوانده شود و پس از سلام نماز گفته شود: اللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمّدٍ وَ آلِ مُحَمّدٍ وَ ابْعَثْ ثَوابَها الى قَبْرِ فُلانٍ. به جاى کلمۀ فلان، اسم میت گفته شود.

نماز وحشت را در هر وقت از شب اول قبر مى‌شود خواند، ولى بهتر است در اول شب، بعد از نماز عشا خوانده شود

اگر بخواهند میت را به شهر دورى ببرند یا به هر دلیل، دفن او به تأخیر بیفتد، باید نماز وحشت را تا شب اول قبر او تأخیر بیندازند.

احکام ، آداب و مستحبات دفن / تدفین / خاکسپاری

احکام دفن‌

واجب است میت را طورى در زمین دفن کنند که بوى او بیرون نیاید و درندگان نیز نتوانند بدنش را از آن بیرون آورند.

در قبر باید میت را به پهلوى راست به طورى بخوابانند که جلوى بدن او رو به قبله باشد.

میت را نباید در زمین غصبى دفن کرد.

دفن کردن میت در زمینى که براى غیر دفن وقف شده است و نیز در مسجد اگر ضرر به مسلمانان باشد یا مزاحم نمازشان باشد جائز نیست بلکه اقوا آن است که اصلًا در مسجد دفن نکنند و نیز در زمینى که مثل مسجد براى غیر دفن وقف گردیده است، جایز نیست.

دفن میت در قبر مرده دیگر، اگر موجب نبش شود، جایز نیست.

چیزى که از میت جدا مى‌شود (اگرچه مو، ناخن و دندان او باشد)، باید با او دفن شود و اگر موجب نبش شود، احتیاط آن است که جداگانه دفن شود.

دفن ناخن و دندانى که در حال حیات از انسان جدا مى‌شود، مستحب است.

 

مستحبات دفن‌

مستحب است:

قبر، به اندازه قد انسان متوسط حفر و گود شود.

خویشان، نزدیک هم دفن شوند

میت، در نزدیکترین قبرستان دفن شود، مگر آن که قبرستان دورتر، از جهتى بهتر باشد، مثلًا انسان‌هاى خوبى در آنجا دفن هستند یا انسان‌هاى بیشترى براى قرائت فاتحه به آنجا مى‌روند.

جنازه در چند مترى قبر، روى زمین گذاشته شود و تا سه مرتبه از زمین بلند کنند و کم‌کم نزدیک قبر ببرند، به طورى که در مرتبه چهارم آن‌را داخل قبر بگذارند.

اگر میت مرد است، در مرتبۀ سوم طورى بر زمین بگذارند که سر او به طرف پایین قبر باشد و در مرتبۀ چهارم او را از طرف سر وارد قبر نمایند و اگر میت زن است، در مرتبۀ سوم آن‌را در طرف قبلۀ قبر بگذارند و به پهنا وارد قبر کنند و در وقت وارد کردن آن در قبر، پارچه‌اى روى قبر بگیرند و جنازه را به آرامى از تابوت بردارند و وارد قبر کنند.

بعد از آن که میت در لحد گذاشته شد، گره‌هاى کفن را باز کنند و صورت میت را روى خاک بگذارند و بالشى از خاک زیر سر او درست کنند و پشت میت، خشت خام یا کلوخى بگذارند که میت به پشت برنگردد.

قبل از آن که لحد را بپوشانند، دست راست را به شانۀ راست میت بزنند و دست چپ را به قوّت بر شانۀ چپ میت بگذارند و دهان را نزدیک گوش او ببرند و به شدّت حرکت دهند و سه مرتبه بگویند: اسْمَعْ افْهَمْ یا فُلانُ بنُ فلان. به جاى کلمۀ فلان، اسم میت و پدر او گفته شود، مثلًا اگر اسم او محمد و اسم پدر او على است، سه مرتبه بگویند: اسْمَعْ افْهَمْ یا محمّدُ بنُ علیٍّ. پس از آن، این چنین بگویند: هَلْ انْتَ عَلى الْعَهْدِ الّذى فارَقْتَنا عَلَیْهِ مِنْ شَهادَةِ انْ لا الهَ الّا اللّهُ وَحْدَهُ لا شَریکَ لَهُ وَ انَّ مُحَمّداً صَلّى اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ و سَیِّدُ النَّبیّینَ و خاتَمُ الْمُرْسَلینَ وَ انَّ عَلیّاً امیرُالْمُؤْمِنینَ وَ سَیِّدُ الْوَصیِیّنَ وَ امامٌ افْتَرَضَ اللّهُ‌ طاعَتَهَ عَلى الْعالَمینَ وَانَّ الْحَسَنَ وَالْحُسَیْنَ وعَلىَّ بنَ الْحُسَیْنِ وَ مُحمّدَ بنَ علىٍّ وجَعْفَرَ بنَ مُحَمّدٍ وموسى بنَ جَعْفَرٍ وَعلىَّ بنَ موسى ومُحمّدَ بنَ علىٍّ و عَلىَّ بنَ مُحمّدٍ وَالْحَسَنَ بنَ عَلىٍّ وَالْقائِمَ الْحُجَّةَ الْمَهْدِىَّ صَلَواتُ اللّهِ عَلَیْهِمْ ائِمّةُ الْمؤْمِنینَ وحُجَجُ اللّهِ عَلى الْخَلْقِ اجْمَعینَ وائِمَّتُکَ ائِمَّةُ هُدىً بِکَ ابْرارٌ یا فُلانُ بنُ فلانٍ و به جاى فلان بن فلان، اسم میت و پدرش گفته شود و سپس این چنین ادامه دهد: اذا اتاکَ الْمَلَکانِ المُقَرَّبانِ رَسُولَیْنِ مِنْ عِنْدِ اللّهِ تَبارَکَ وَتَعالى وَسَئَلاکَ عَنْ رَبّکَ وعَنْ نَبِیِّکَ وَعَنْ دینِکَ وَعَنْ کِتابِکَ وَعَنْ قِبْلَتِکَ وَعَنْ ائِمَّتِکَ فَلْا تَخَفْ وَلا تَحْزَنْ وَقُلْ فِى جَوابِهِما اللّهُ رَبّى وَمُحَمَّدٌ صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ نَبِیّى وَالْاسْلامُ دینى وَالْقُرآنُ کِتابى وَالْکَعْبَةُ قِبْلَتِى وَامِیرُ الْمُؤمِنینَ عَلىُّ بْنُ ابِى طالبٍ امامى وَالْحَسَنُ بنُ عَلىٍّ الْمُجْتَبى امامى وَالْحُسَیْنُ بْنُ عَلِىٍّ الشَّهیدُ بِکَرْبَلا امامى وَعلِىٌّ زَیْنُ الْعابِدینَ امامى وَمُحَمّدٌ الْباقِرُ امْامى وَجَعْفَرٌ الصّادِقُ امامى، وَمُوسَى الْکاظِمُ امامى، وَعَلىٌّ الرِّضا امامِى، وَمُحَمَّدٌ الْجَوادُ امامِى، وَعَلِىٌّ الْهادِى امامِى وَالْحَسنُ الْعَسْکَرى امامى وَالْحُجَّةُ الْمُنْتَظَرُ امامِى هؤُلآءِ صَلَواتُ اللّهِ عَلَیْهِمْ اجْمَعینَ ائِمَّتى وَسادَتى وَقادَتى وَشُفَعْائى بِهِمْ اتَوَلَّى وَمِنْ اعْدائِهِمْ اتَبَرَّءُ فِى الدُّنیا وَالآخِرَةِ ثُمَّ اعْلَمْ یا فُلانُ بْنُ فُلان، به جاى فلان بن فلان اسم میت و پدرش گفته شود و سپس این چنین ادامه دهد: انَّ اللّهَ تَبارَکَ وَتَعالى نِعْمَ الرَّبُّ وَانَّ مُحَمَّداً صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ نِعْمَ الرَّسولُ وَ انَّ عَلِىَّ بْنَ ابى طالِبٍ وَاوْلادَهُ الْمَعْصُومینَ الْائِمّةَ الْاثْنى عَشَرَ نِعْمَ الائِمَّةُ وَانَّ ما جاءَ بِهِ مُحَمَّدٌ صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ حَقٌّ وَانَّ الْمَوْتَ حَقٌّ وَسُؤالَ مُنْکَرٍ وَنَکِیرٍ فِى القَبْرِ حَقٌّ والبَعثَ حَقٌّ والنُّشُورَ حَقٌّ والصِّراطَ حقٌّ وَالْمِیزانَ حَقٌّ وَتَطایُرَ الکُتُبِ حَقٌّ وَانَّ الْجَنَّةَ حَقٌّ وَالنّارَ حَقٌّ وَانَّ السّاعَةَ آتِیَةٌ لارَیْبَ فیها وَ انَّ اللّهَ یَبْعَثُ مَنْ فِى الْقُبُورِ. پس بگوید: افَهِمْتَ یا فُلانُ. و به جاى فلان، اسم میت را بگوید. پس از آن بگوید: ثَبَّتَکَ اللّهُ بِالْقَولِ الثّابِتِ وَهَدیکَ اللّهُ الى صِراطٍ مُسْتَقیم عَرَّفَ اللّهُ بَیْنَکَ وَبَیْنَ اوْلِیائِکَ فِى مُسْتَقَرٍّ مِنْ رَحْمَتِهِ.

پس بگوید: اللّهُمَّ جافِ الْارْضَ عَنْ جَنْبَیْهِ وَاصْعَدْ بِرُوحِه الَیْکَ وَلَقِّهِ مِنْکَ بُرْهاناً اللّهُمَّ عَفْوَکَ عَفْوَکَ.

مستحب است دو چوب تر و تازه در قبر همراه میت گذاشته شود.

 

الف) مستحبات دفن کننده:

1- با طهارت باشد.

2- سر برهنه باشد.

3- پا برهنه باشد.

4- از طرف پاى میت از قبر بیرون بیاید.

5- اگر میت زن است، کسى که با او محرم مى‌باشد او را در قبر بگذارد و اگر محرمى نباشد، بستگان وى او را در قبر بگذارند.

ب) افراد غیر فامیل، با پشت دست خاک در قبر بریزند و بگویند: انّا للّه وانّا الیه راجعون.

 

مستحبات قبر

مستحب است:

1- قبر به شکل مربع یا مربع مستطیل ساخته شود.

2- قبر به اندازۀ چهار انگشت از زمین ارتفاع داشته باشد.

3- علامتى روى آن گذاشته شود که اشتباه نشود.

4- روى قبر، آب پاشیده شود.

5- پس از پاشیدن آب روى قبر، کسانى که در آنجا حاضر هستند، دست‌ها را بر قبر بگذارند و انگشت‌ها را باز کرده و در خاک فرو برند و هفت مرتبه سورۀ مبارکه انّا انزلناه را بخوانند و براى میت طلب آمرزش کنند و این دعا را بخوانند: اللّهُمَّ جافِ الْارْضَ عَنْ جَنْبَیْهِ وَ اصْعِدْ الَیْکَ روُحَهُ وَ لَقِّهِ مِنْکَ رِضْواناً وَ اسْکِنْ قَبْرَهُ مِنْ رَحْمَتِکَ ما تُغْنیهِ بِهِ عَنْ رَحْمَةِ مَنْ سِواکَ.

پس از رفتن کسانى که تشییع جنازه کرده‌اند، مستحب است ولىّ میت یا کسى که از طرف او اجازه دارد، دعاهایى که دستور داده شده است، به میت تلقین کند.

مستحب است بعد از دفن، به صاحبان عزا تسلیت گفته شود (سرسلامتى داده شود). البته اگر مدتى از فوت میت گذشته باشد که به واسطۀ سر سلامتى‌ دادن، مصیبت یادشان مى‌آید، ترک آن بهتر است.

مستحب است تا سه روز براى اهل خانۀ میت غذا بفرستند.

غذا خوردن نزد آنان و در منزلشان مکروه است.

مستحب است انسان:

در مرگِ بستگان خود، مخصوصاً در مرگ فرزند صبر کند.

هر وقت میت را یاد مى‌کند: انّا للّه وانّا الیه راجعون (یعنى کلمۀ استرجاع) بگوید.

براى میت قرآن بخواند.

سر قبر پدر و مادر از خداوند حاجت بخواهد.

قبر را محکم سازد که زود خراب نشود.

بنابر احوط جایز نیست انسان در مرگ کسى، صورت و بدن را بخراشد وبه خود لطمه بزند.

احتیاط واجب آن است که در گریۀ بر میت، صدا را خیلى بلند نکنند.